Aklın sınırı olmamasını seviyorum,Sınırı olmayan şeyleri çok seviyorum.Hiç bir sınır istemiyorum hayatımda sınırsız olsun istiyorum ama sonsuz değil.Sınırsızı ben istediğimde bırakabilecekmişim ama sonsuzun içinde kaybolacakmışım gibi geliyor.
Kendi beynime ve aklımın gücüne hayranım ama bu benim akıl sistemim yani kendi sistemimde zirvedeyim.Tabii takdir ettiğim başka sistemler de oluyor ama kendi göreceliliğimde kendi sınıflandırmama göre aşağıdakilere çok acıyorum bu benim gördüklerimi göremeyip bilemedikleri için.Ama onlarda benim bildiklerimden haberdar olmadıkları için aslında kendi sistemlerinin başında oturuyorlar, tıpkı benim de daha üstlerimi bilemediğim gibi.
Hiç muz yemeyen için elmanın en mükemmel meyve olması gibi sanırım.
Herkes bir üst sevide ne olduğundan hatta üst seviye olduğundan dahi habersiz olduğu için hep zirveye oturtuyor kendini.İşte bu yüzden çok korkuyorum ve hep bir üste çıkmaya çalışıyorum.Çünkü bir kere çıktım ve üst varmış ve üstlerin sınırı yok anladım.Ama büyü bozuldu muz varmış ve hatta daha fazlası.
Akıl sistemimin doğal olarak zirvesindeyim ama çok daha fazlasına çıkabilirim ve böylece daha çok aşağıda kalana orada kaldığım zamanlara üzülecek olmam garip.
Milyonlarca yeni kapı açıldığında bunları hayranlıkla izleyip, buranın büyüklüğünde kaybolmaktan korkup, gerçekten hazır olup olmadığım tereddütündeyken buraya gelmekte geç kalmış olmanın kızgınlığını yaşadım içten içe.
Kendimce seviye atlayabildiğim için kendi sistemimin zirvesinde ama evren sisteminin küçük bir parçası olduğumu farkettim.Bir anda hem en büyük hem de küçücük oldum.
Sanırım bu kadar çok uçmamak gerek.
çok uçulmuş gerçekten. biraz yüzeyelleştireyim:"muz varmış" derken!!? :)
YanıtlaSil