Pastel Sarı Kare Taşlar

Müzik, müzik, müzik neden bu kadar evrensel, neden bu kadar seviliyor.Neden bu kadadr büyülü, nasıl bu kadar çeşitli olabiliyor.Nasıl üretiliyor, nasıl etkiliyor.Nasıl bir sistem, nasıl bir uyuşma çeşidi bu.

Evet müzikten herkes çok zevk alır, kaptırır gider, hisseder.Soyuttur çünkü bu yüzden bu kadar yoruma açıktır bu yüzden herkesin elinde oyuncaktır, hamurdur.

Ben de çok severim ama bir gün bir adam geldi, ritme göre parmaklarını oynatıyordu ve o an benim için her şey netleşti.Kendimce sistemi çözdüm.Somutlaştırdım.O anda müziği sadece duymadım aynı zamanda gördüm, dokundum.

Duyular birbirine karıştı ve o kadar yoğunlaştı ki altında ezilmemek için kendimi tutarken artık yorulduğumda, bıraktığımda içine girdim, beni ezdi ve madde yapısına karıştırdı.

O çalan sikko müziğe ritim tutan adam aslında benim notalarıma dokunuyordu.Bilgisayar tuşu gibi kare kare hafif yüksekçe ve sarı ama kesinlikle pastel sarı renkli ritmine, tonuna göre göre boy boy her ama her nota bir taş ve hepsi ayrı ayrı duyulup gözümün önünde sırası geldiğinde gerektiği yükseklikten dökülüyorlardı.Adamın son el hareketiyle de toplanıp yerlerini sanki bir alt nota satırına bırakıyorlardı.

Kare pastel sarı taşlar algı mı çok değiştirdiniz.Teşekkürler size ve o ritimbaz adama.

Zaten harika müzikleri yapabilen insanların sanırım başka bir şekilde sesleri somutlaştırabilme güçleri ve tabi ki bunları dile getirebilme ve yaratabilme yetenekleri var.

Ben sadece oturup bu harika şovları bedava izleyebildiğim için şanslıyım.

Adamın tabiriyle kafam taşşak gibi..